माझ्या आयुष्याचा बराचसा वेळ असाच गेला... नक्की काय करायचे हे माहिती असताना ते न करता इतर गोष्टींवर कॉन्सेंट्रेट करणं, त्यांना फार प्राइयारिटी देणं, त्यांच्यातच वेळ खर्ची घालणं, समजत असून मुद्दामहून जे करायला पाहिजे ते टाळणं, त्याच्या कडे जाणीवपूर्वक दुर्लक्ष करणं... माझा एक मित्र याला फोकस्ड नसणं आसाम म्हणतोय आणि मला कोणाच्या तरी कॅन्सल्टन्सिची गरज आहे अस त्याला वाटतंय...
ऑनलाइन सॅर्फिंग करणं, टाइम वेस्ट करणं, पोटेन्षियल वेस्ट करणं याचे कधी क्लासेस निघाले तर माझा क्लास तुफान चालेल... मला माझी पी. एच. डी. करायची नव्हती, मला बॉटेनी मध्ये रिसर्च करायचच नव्हता, मला बोटॉनिस्ट होण्यात काही इंट्रेस्ट नव्हता, माझ्या समोर ध्येय होते ते फक्त माझ्या एक्स जि.एफ.शी लग्न करायचे, त्यासाठी मिळेल तो जॉब स्वीकारला, आणि आज मी जिथं उभा आहे तिथं पोचलो, अगदी अपघातानच....
नशिबात असेल ते आणि आहे तेंव्हाच ते मिळणार... तू किती पण हात पाय हालव नाहीतर शांत बस... अस जेव्हा ती म्हणायची तेंव्हा नि तिला हसायचो... एकदा तिच्या तोंडातून चुकुन एक वाक्य आलं "आज हास मला, पण देवा करो आणि असा दिवस न येवो तुझ्या आयुष्यात जेव्हा जग तुला हसेल..." परत चुकचुकली... "मी अस म्हणायलो नको होतं, जिभेवर सरस्वती बसते...."
खरच होतं ते... आज मी स्वताला काहीच नाही असा वाटू लागलोय....!!!
तिचं खरच व्हायला लागलंय... "कदाचित तिच्या जिभेवर खरच सरस्वती बसली होती...!!!"
